به من این اجازه را بده ...

تو را به جان تو
به من این اجازه را بده
تا در خیالم
تو را در کنار خود
حس کنم .
صبح ها
پرده های گلبافت را
کنار بزنم .
با یاد تو
پیچک های پیچیده در پای نرده ها را
آب بدهم .
قوری گل قرمز را
از چای لبریز کنم .
و بنشینم منتظر
خیال تو در راه است .
عصرها
شاعر شوم ...شعر بگویم ...شاملو بخوانم
به موسیقی اصیل
گوش جان بسپارم
و بعد
قهوه بریزم
بگذارم آن سوی میز
و دستانم را بگذارم
در میان دستانی که نیست .
اما تو خوب من
همین که
گاهی به من فکر میکنی ،
کافیست ....