آن بیست و هفت نفر

نمی توانم به چشم ها و ذهن های آن همه سرباز که به جاده دوخته شده بود فکر نکنم به رویاها و امید هایی که در تنهایی شب و لای آن کجاوی آهنی با جاده یکی میشدند به دست ها و آغوش هایی که برای عزیزان چشم به راهشان تمرین مهربانی می کردند. به مرزبانان گمنامی که باعث شرف و غرور وطن پرستان واقعی هستند.وطن پرستانی که بی هیچ ملاحظه، سیاسی کاری و یکی به نعل و یکی به میخ زدن .باورشان را فریاد می کنند برای آنان که تساهل و تسامح را در هر وادی می خواهند جز مرزهای شان در اندوه و خشمتان شریکیم و برای تحمل جای خالی این بیست و هفت عزیزمان صبر آرزومندیم هر چند می دانم به عنوان پدر، مادر، همسر ، فرزند و . . . تا ابد این زخم تازه خواهد ماند.عشق داغی است که تا مرگ نیاید نرود. تسلیت

 

متولد زمستان...